Rozdział czternasty

- Stary obudź się! No wstawaj, już ranek. Rusz dupę Ross. - chłopak czuł, że go ktoś szturcha. Nie chciał się budzić, ale ten natrętny ktoś nie dawał za wygraną. Powoli podniósł ciężkie powieki, nie wiele spał. Ujrzał Justin'a. Ciągle miał na sobie garnitur.
- Co ty tu robisz? - zapytał.
- Wyszedłeś wczoraj i nie wróciłeś, nie odbierasz telefonu. Gdzie są wszyscy?
- O kurde! - Ross zerwał się z łóżka.
- Co?
- Ratliff, coś się z nim stało, pojechali do niego, chyba.  - odparł.
- Ale co się stało?
- Z tego co wiem to wybuchł u niego w domu pożar.
- O kurde. - Justin z wrażenia usiadł na łóżku obok Ross'a.
- No niezłe bagno. - Ross zaczął szukać czegoś wzrokiem.
- Jeśli szukasz lusterka, to nie musisz, wyglądasz jak zawsze. - za to Ross lubił Justin'a, nawet gdy wszystko się sypie on umie go rozśmieszyć. Posłał mu spojrzenie "ale z ciebie bałwan". Justin wstał i podszedł do biurka.
- Pisałeś coś? - wziął kartkę z biurka.
- Jaaa ...nieeee - odpowiedział.
- " Myślę o tobie każdego ranka, gdy otwieram oczy. Myślę o tobie każdego wieczoru, gdy gaszę światło. Myślę o tobie w każdej chwili, każdego dnia mojego życia." Ładne.
- Dzięki. - odpowiedział zmieszany Ross.
- O kim to pisałeś? - spojrzał podejrzliwie na kolegę.
- Czemu miałbym o kimś pisać?
- Bo cię znam, a poza tym miałeś blokadę. - spojrzał na Ross'a - "Coś ukrywa." - pomyślał.
- No i co z tego? - przewrócił oczami.
- Nie dałbyś rady niczego napisać. No gadaj o kim ta piosenka. Dobrze wiesz stary, że cię znam i niczego przede mną nie ukryjesz. To o tej dziewczynie z balu?
- Chyba. Nie wiem. - chłopak przeczesał dłońmi włosy, co ma powiedzieć, że napisał piosenkę o dwóch dziewczynach.
- Jak to nie wiesz?
- Bo to nie jest piosenka tylko o Kopciuszku. - odparł zmieszany.
- Nie rozumiem.
- To piosenka o Kopciuszku i o Laurze Marano. - dodał cicho.
- I o kim? - Justin prawie pisnął.
- O Laurze, gdy pisałem tą piosenkę to przypomniało mi się kilka sytuacji, bo to wcale nie jest tak, że jej nie pamiętam. Doskonale ją pamiętam. Wiem o niej wszystko. Pochodzi z patologicznej rodziny, jej matka nie żyje, ojciec był pijakiem, umarł nie dawno, a siostra to ćpunka. - Justin patrzył na niego z niedowierzaniem.
- Pamiętam każdy raz gdy na nią wpadałem. Nie robiłem tego specjalnie. Po prostu ona nagle się pojawiała, a potem znikała. To niesamowita osoba, wygląda na słabą, nudną dziewczynę, a jest silna, silniejsza niż my wszyscy. -na jego twarzy pojawił się uśmiech.
- Ok, powiedzmy, że rozumiem.
- Do tego ma talent, świetnie tańczy i ma piękny głos.
- Skąd to wiesz? - Justin ciągle niczego nie rozumiał.
- Któregoś dnia widziałem ją, tańczyła na zapleczu restauracji, wtedy też z nią rozmawiałem.
- To, że ona studiuje to twoja sprawka.
- Tak musiałem jej pomóc.
- Ty ją kochasz, czy tylko się nad nią litujesz?
- Hmm...lubię ją, bardzo ją lubię i tyle. Kocham Kopciuszka, Laura nie chciałaby aby się nad nią ktoś litował. Ona na to nie zasługuje. Jest zbyt silna by się nad nią litować.
- Więc kochasz Kopciuszka?
- I co z tego, całowałem się z nią, a ona kazała mi o sobie zapomnieć. Odeszła. - chłopak spuścił głowę.
- To musimy ją znaleźć. - odparł Justin.
-  Jak? Mieszkamy w jednym z największych miast świata. Jak chcesz ją znaleźć? Mam tylko jej odtwarzacz i wiem, że ona mnie zna.
- Zna cię pół świata, ale znajdziemy twoją zgubę.
- To mało prawdopodobne.
- Stary jak się nazywasz?
- Ross Lynch. - odparł.
- Jak?
- Ross Lynch!
- Jak?!
- Ross Lynch! - wrzasnął.
- Właśnie od poniedziałku zaczynamy poszukiwania.
   Wszystko było nie tak. Stała oparta o ścianę, była wyczerpana. Kolejni lekarze ją mijali, nie liczyło się się nic. Rozejrzała się wokoło, Rocky rozmawiał z lekarzem, a Riker gdzieś zniknął. Spojrzała na rękę owiniętą bandażem. Wszystko wróciło. Kiedy Riker płakał na podłodze, ona stała i nie wiedziała co robić. Chciała go przytulić, pocieszyć, ale to co powiedział, to było straszne. Jakimś cudem postanowiła zadzwonić do któregoś z braci. Pierwszą osobą w liście kontaktów był Rocky. Odebrał po drugim sygnale. Jakimś cudem wydusiła z siebie to co się stało: " Ratliff miał wypadek, przyjedź natychmiast." - powiedziała łamliwym głosem. Chciała się czegoś napić, poszła do kuchni i drżącymi rękami wyjęła szklankę. Poczuła, że po twarzy płyną jej łzy. Chciała nalać sobie soku lecz szklanka wysunęła się jej z dłoni. Nagle wszystkie z niej opadły, zsunęła się na podłogę. "Jego już nie ma" - myślała. Życie bez Ratliff'a nie ma sensu. Uniosła dłoń, ociekała krwią. Więc o to chodzi. Dlatego Riker się ciął. To przynosi ulgę, odwraca uwagę od bólu, ogromnego bólu duszy. Oparła głowę o szafkę i zamknęła oczy. Chce iść do niego, przecież byli szczęśliwi. Zaczęła się trząść. Poczuła, że ktoś ją szarpie. To był Rocky.
- Rydel, wszystko będzie dobrze. Chodźmy pojedziemy do niego. - czuła się taka słaba, nie ma siły walczyć z tym bólem. Nagle lekarze zaczęli biec do sali, w której leży Ell. Wiedziała co tam się dzieje. Przed oczami widziała ciemność. Słyszała głos Rocky'ego:
- O kurwa Rydel!
  Musiał wyjść, ochłonąć. To wszystko przez niego, nie ochronił siostry i ona teraz cierpi, bardzo cierpi. Ma już dość tego bólu, który od lat czuje, nie da rady patrzeć jak Delly cierpi. Ona zawsze jest taka pogodna, taka radosna, wszystkich wspiera. Teraz ona płacze, jest wrakiem człowieka, taka smutna jak nigdy. Nie zniesie tego, wyciągnął z kieszeni żyletkę. Będzie lepiej jak go nie będzie, wszyscy będą szczęśliwsi. Od lat jest kamieniem u szyi swojej rodziny. Ma dość tego życia, chce uciec od tego bólu. Z każdym dniem jest on większy, po prostu on już więcej nie wytrzyma. Jego przyjaciel w ciężkim stanie leży w szpitalu, a siostra płacze po kątach. Nikt prócz niego nie może  cierpieć, a przynajmniej nie Rydel. On jest najstarszy i musi chronić rodzeństwo, to jego zadanie. Oni muszą być szczęśliwi. Chciał już podciąć sobie żyły, gdy ktoś wyrwał mu żyletkę. Zdesperowany chłopak opadł na ziemię, spojrzał w górę i zobaczył znajomą narkomankę, stała z żyletką w ręce.
- Co ty do cholery wyprawiasz? - wrzasnęła.
- Chyba wiesz, wyglądasz na inteligentną. - wzrok miał wbity w ziemię.
- Tak, chcesz się zabić, ale dlaczego? - usiadła obok chłopaka.
- A ty?
- Co ja? - zapytała zdziwiona.
- Dlaczego chcesz się zabić? - spojrzał na nią.
- Nie chcę się zabić, ja tylko ćpam. - ich wzrok spotkał się, czuła, że chce się wygadać. Odkąd go poznała bierze mniej, ciągle myśli o tym co powiedział, że wystarczy chcieć.
- Jesteś na głodzie? - zapytał.
- Nie, jestem narąbana. - zaczęła się śmiać.
- Powiesz mi?
- Moja matka zginęła jak miałam 11 lat, zostawiła nas w Boże Narodzenie, zginęła w wypadku samochodowym, po jej śmierci ojciec się rozpił. Zajmowałam się małą Laurą. Potem wpadłam w złe towarzystwo.
- Dlaczego? - zapytał cicho.
- Jakbyś wychowywał młodszą siostrę, miał ojca, który pije i się awanturuje, to byś wytrzymał? - spojrzała mu w oczy.
- Pewnie nie. - odparł.
- Właśnie.
- Tęsknisz za matką, dlatego to robisz, brakuje ci jej. - rzucił, na te słowa Vanessa lekko drgnęła.
- Może masz rację, a ty ciągle za nią tęsknisz?
- Strasznie, była moją jedyną, prawdziwą miłością.
- Wydaje mi się, że za bardzo idealizujesz tą dziunię, kurde jej już nie ma, weź się w garść i zacznij żyć dalej. Robisz z siebie ofiarę, ludzie umierają, a ona była ćpunką jak ja, mogę cię zapewnić, że ona by tak cię nie idealizowała. Przestań po prostu przestań. - powiedziała. On spojrzał na nią. Wiedział, że ma rację. To było dawno, powinien zacząć żyć dalej.
- Oboje jesteśmy popieprzeni. - dodał cicho.
- Tu się z tobą zgodzę, oboje mamy popieprzone życie.
- Tylko od nas zależy jak dalej się ono potoczy. - rzekł.
- Jestem Vanessa Marano. - podała mu rękę.
- Riker Lynch. - odpowiedział z uśmiechem.
  Laura podążała na uczelnię. Już myślała o piątkowej randce z Jim'em. Nie chciała za dużo  sobie wyobrażać, ale przez te kilka dni wszystko sobie uświadomiła. Owszem czuje coś do Ross'a, ale to przecież nie ma sensu. Czy tak przystojny i bogaty chłopak, chciałby być z taką zwykłą, szarą dziewczyną jak ona. Jim jest miły, z jej klasy społecznej, czegoż chcieć więcej? Może nie jest taki przystojny jak Lynch, ale który chłopak jest?
- Laura ogarnij się, bo jak będziesz miała takie myśli to rzucisz się na niego jak go zobaczysz. - skarciła swoją podświadomość. Ciągle czuła jego usta, ileż by ona dała za kolejny taki pocałunek nie mówiąc już o czymś więcej. Przewróciła oczami na samą myśl i uśmiechnęła się pod nosem.
- O czym ja myślę? - szepnęła.
- Laura! - ktoś za nią krzyczał. Dziewczyna odwróciła się to była Stacy, wyglądała na wściekłą. Podeszła do niej.
- Umówiłaś się z Jim'em? - zapytała a raczej wrzasnęła.
- Tak, a co?
- Czyś ty zwariowała? - wrzasnęła.
- Cicho. - powiedziała.
- Całujesz się z Lynch'em, a potem umawiasz się ze sprzątaczką?!
- Nie ze sprzątaczką tylko z Jim'em, poza tym to ty mu o mnie opowiadałaś no nie?
- No ja, zawsze zbywasz chłopaków i nie chcesz się z nimi umawiać. Gdybym ja wiedziała, że ty poderwiesz samego Ross'a Lynch'a to bym się nie wtrącała.
- Chcę żyć normalnie i pragnę być szczęśliwa.
- To mu powiedz.
- Że co? - krzyknęła.
- No głucha jesteś, musisz mu powiedzieć.
- Żartujesz?! On o mnie już na pewno zapomniał.
- Na sto procent nie zapomniał o takiej dziewczynie jak ty.
- Stacy, on myśli, że tańczył z ideałem kobiety, a ja pochodzę z patologicznej rodziny i nie mam nic wspólnego z ideałem. - odpowiedziała.
- Czemu w siebie nie wierzysz?
- Pomyśl Stacy, czy taki facet jak Ross, chodzący ideał może być ze mną? Dobra chodźmy na zajęcia. - dziewczyny weszły do sali, za Lau usiadła Blaire i jej dwa psy.
- Szkoda, że cię nie było na balu, cóż sprzątaczki na takie uroczystości nie chodzą, ale wiedz, że bardzo nam ciebie brakowało. - powiedziała drwiąco Blaire.
  Ross i Justin szli do studenckiego radia.
- Znajdziemy ją? - zapytał niepewnie blondyn.
- Stary jesteś Ross Lynch, jak zobaczy, że jej szukasz to sama się zgłosi. Pomyśl jaka laska nie chciałaby być z Ross'em Lynch'em. - weszli do rozgłośni.
- Ja to załatwię. - powiedział Justin.
- Hej, musimy skorzystać z rozgłośni, mój kumpel zakochał się na zabój.
- Nie można od tak korzystać z radia. - odpowiedziała dziewczyna.
- Słuchaj, na balu spotkałem niesamowitą dziewczynę, muszę ją znaleźć. Ty byś chciała przeżyć love story no nie? - powiedział Ross.
- Ok, chodźcie.
  Laura siedziała na wykładach, ciągle odbiegała myślami do balu, do pocałunku. Tamten wieczór był magiczny. Z rozmyślań wyrwał ją głos z głośnika radiowęzła.
- Hello ludziska, tu dla was wasz Justi, mam ogłoszenie od samego Ross'a Lynch'a... - chciał mówić dalej, lecz niecierpliwiący  się Ross go odepchnął.
- Słuchajcie, w sobotę na balu poznałem niesamowitą dziewczynę. Poczułem przy tobie coś, czego do tej pory nie czułem, szaleję już na twoim punkcie i muszę cię znaleźć. Poza tym zgubiłaś MP4, chciałbym ci go oddać. Będę czekać na stołówce. Ta właściwa dziewczyna musi podać pięć ulubionych piosenek z playlisty. Mam nadzieję, że się odezwiesz. Jeszcze jedno, nie mogę o tobie zapomnieć. - powiedział. Na te ostatnie słowa Lau poczuła ukłucie w sercu.
- O kurwa co ja narobiłam. - szepnęła.
  ***
Hello misiaki, jak tam przygotowania do świąt? Nie ma śniegu, nie ma świąt hehehhe. Co do rozdziału, to Ross zaczął poszukiwania swojego Kopciuszka (nareszcie), oczywiście jak to ja, wasza bezduszna Delly trochę pociągnę te poszukiwania, ale w zamian mam dla was niespodziankę związaną z Raurą w kolejnym rozdziale ♥ Oczywiście w rodzinie Lynch'ów mamy tragedii ciąg dalszy, gdybym wiedziała, że dzisiaj wychodzi teledysk do Smile to bym napisała coś weselszego. Mam pewien problem związany z Rikessą, zrobiłam ankietę na ten temat. Wy zadecydujcie jak potoczy się ten wątek. Po świętach wypatrujcie mnie na Just Love Me ♥ No i powinnam złożyć wam życzenia, w końcu jutro Wigilia xD

 Życzę Wam moi kochani czytelnicy, szczęścia, zdrowia, pomyślności, mnóstwa radości, miłości, niesamowitych przyjaciół i może takiego love story jak w filmie romantycznym :) Życzę Wam Wesołych Świąt Bożego Narodzenie i Szczęśliwego Nowego Roku ♥

Mam nadzieję, że zdążę dodać piętnasty rozdział przed Sylwestrem, jak nie to do zobaczenia w 2015 roku. ♥♥♥ Zostawiam was z teledyskiem do Smile i naszymi wariatami z R5 :D 

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ ♥