Rozdział czwarty

Stacy zobaczyła Laurę, wbiegającą na zaplecze, wyglądała jakby zobaczyła ducha. Była cała mokra i miała strasznie potargane włosy. Stacy nigdy nie widziała Lau w takim stanie.
- Co się stało? - zapytała.
- Nic, zauważyła, że mnie nie ma?
- Nie widzę, że coś się stało. - Laura podeszła do swojej szafki i zaczęła zakładać różowy uniform. Nerwowo zapinała kolejne guziki. Ciągle przed oczami miała Ross'a, który się w nią wpatruje. Nie wie czemu była taka wściekła. Czemu on nigdy jej nie zauważa? To pytanie nasuwało jej się na myśl. Nigdy w życiu nie czuła czegoś takiego jak wtedy przy tym lustrze. Pierwszy raz od dawna, czuła się beztroska. Może dlatego, ją tak to zabolało, bo wie, że to nigdy więcej się nie powtórzy. Minęła koleżankę i poszła do ubikacji. Stacy podążyła za nią, ciągle pytając co się stało. Laura obmyła twarz. Spojrzała w lustro, wiszące nad umywalką.
- Jestem nikim. - pomyślała.
- Lau powiedz co się dzieje, coś się wydarzyło na tych lekcjach? - Stacy była zmartwiona.
- Nie. - odpowiedziała brunetka, która zaczęła wiązać włosy w niedbałego koka.
- Przecież widzę. - Stacy postanowiła nie odpuszczać. Laura spojrzała na nią.
- Ok. Powiem ci wszystko.
- Czekam. - Dziewczyny usiadły na zapleczu.
- Przyszłam jak zwykle do tej starej sali. Zaczęła się lekcja, gdy nagle zjawił się Ross Lynch.
- Kto? - Stacy była zaskoczona.
- Ross. Prowadził lekcję i tańczyliśmy.
- Razem?
- Nie, chociaż można to tak nazwać. Oddzielało nas lustro. Czułam się jak księżniczka. Zapomniałam o wszystkich moich problemach. - Laura miała łzy w oczach.
- To musiało być piękne.
- Bo było, ale co z tego jak on mnie nie widział. Jestem niewidzialna. Wróćmy do rzeczywistości. - Laura poszła na salę.
      Kim i Brooke czekały pod szkołą. Blaire podeszła do nich.
- Co tak siedzicie?
- Czekamy na ciebie. - odpowiedziały jednocześnie.
- To co robimy? - Blaire była jak zwykle znudzona.
- O czym rozmawiałaś z Ross'em? - zapytała Kim.
- Próbowałam go zagadać, rozmawialiśmy o tańcu.
- Znowu cię spławił? - Brooke żałowała tych słów jak zobaczyła spojrzenie Blaire.
- Nie spławił. Tylko zostawił. Był jakiś nieobecny.
- I co zamierzasz? - zapytała Brooke.
- Wróci do mnie czy tego chce czy nie. Pójdę z nim na ten bal.
- Jak zamierzasz to zrobić? - Kim piłowała paznokcie.
- Jeszcze nie wiem, ale coś wymyślę.
    Ross i Justin szli ulicą. Mieli iść do baru na rogu. Po dłuższej chwili milczenia Justin zapytał:
- Co się stało pod tym lustrem? Ostatni raz tańczyłeś tak na koncercie w NY, rok temu.
- Nie wiem, mam wrażenie, że ktoś był po drugiej stronie lustra, albo dostaję świra.
-  Stawiam na to drugie. - odpowiedział Justin.
- Może, ale poczułem, że mogę znowu tańczyć i śpiewać, przynajmniej przez chwilę. To było jak magia, niesamowite i niemożliwe. - Ross był podekscytowany. Młodzi mężczyźni weszli do baru. Ross'a zemdliło od zapachu spalonego tłuszczu. Nienawidził takich barów. Usiedli przy jednym z stolików pod oknem.
- Gdzie ta twoja kelnerka. - zapytał ironicznym tonem Ross.
- Tam. - Justin pokazał na dziewczynę o długich czarnych włosach obsługująca stolik po drugiej stronie sali. Obaj wzięli karty, gdy usłyszeli kobiecy głos. Justin wiedział, że to nie Stacy.
- Co podać? - spytała niska brunetka, w niedbałym koku. Ani Ross ani Justin nie zwrócili większej uwagi na kelnerkę. Dziewczyna także. Ciągle patrzyła się w notes, widać, że obsługiwanie gości było dla niej rutyną.
- Poproszę hamburgera z frytkami. - powiedział Justin.
- A ja naleśniki z truskawkami i bitą śmietaną. - kelnerka wszystko notowała, nie patrząc na nich.
- Coś do picia?
- Cola. - odpowiedzieli równocześnie. Kelnerka odeszła od nich.
- Widzisz, przyszedłem z tobą i Stacy nas nie obsługuje. - Justin patrzył na kelnerkę stojącą za barem.
- Nie moja wina. - Ross przeglądał kartę.
   Laura poszła złożyć zamówienie. Czekała na realizacje. Mijały kolejne minuty, jej myśli powędrowały w stronę tańca z Ross'em. Przeżywała to na nowo. Z zamyślenia wyrwał ją krzyk Stacy. Wyjrzała na salę. Zobaczyła, że Stacy i grupka osób stoją przy stoliku, który ona obsługuje. Nie wiedziała o co chodzi. Nie zwracała uwagi na to kogo obsługuje. Nagle jedna z osób przesunęła się i Laura zobaczyła Lynch'a. Oniemiała. Z odrętwienia wyrwał ją krzyk kucharza.
- Stolik numer 6!
Laura zastanawiała się czy iść. Tyle tam osób. Nie chciała aby ktoś wiedział, że tu pracuje. Wzięła tacę z jedzeniem, ukryła się za nią.
- Dam im zamówienie, tak, że mnie nie zauważą. - pomyślała.
  Wszyscy chcieli autografy. Ross nie chciał jeść w takich warunkach.
- Stary chodź idziemy stąd. - powiedział.
- A jedzenie?
- Chcesz jeść gdy wszyscy stoją nad tobą? - Ross podniósł się. Chciał już wyjść, gdy nagle poczuł, że traci równowagę, ponieważ zaczepił nogą o stolik, i że uderza o coś. Rozległ się trzask i łomot. Ross upadł na kelnerkę i przewrócił na nią tacę z jedzeniem. Była cała w dżemie truskawkowym i bitej śmietanie. Ross leżał na niej. Poznał ją. To ta dziewczyna z liceum. Wiecznie na nią wpada.
- Masz frytka we włosach. - powiedział blondyn zdejmując z jej włosów frytka i zjadając go. Dziewczyna dziwnie na niego patrzyła. Przeważnie miała złość w oczach, a tym razem przyglądała mu się z lekkim szokiem. W końcu wykrztusiła z siebie:
- Leżysz na mnie.
- Ooo tak, przepraszam. - Ross wstał i pomógł podnieść się dziewczynie. Chciał już wyjść, gdy usłyszał niemiły kobiecy głos.
- Coś ty zrobiła? Wiesz na kogo to wywaliłaś!
- Ale kierowniczko, to nie moja wina. - odpowiedziała Laura.
- Ona mówi prawdę. - Stacy chciała chronić koleżankę.
- Nic mnie to nie obchodzi. To był Ross Lynch rozumiesz? A ty wywaliłaś jedzenie! Natychmiast wynoś się, nie pracujesz już tu! - krzyczała kierowniczka. Ross usłyszał te słowa. Odwrócił się i zobaczył łzy w oczach kelnerki. Musiał to odkręcić. Wrócił się.
- Przepraszam.
- O pan Lynch. Przepraszam za nią,  to niezdara. Odda panu za pralnię. - pani kierownik zrobiła się strasznie miła.
- Niech pani ją nie zwalnia. - Laura podniosła wzrok i spojrzała na blondyna.
- Niech się pan nad nią nie użala.
- Ale to moja wina. Potknąłem się i  upadłem na nią. To nie jej wina.
- To prawda.  - odpowiedzieli Justin i Stacy. Kierowniczka spojrzała na czwórkę nastolatków i po chwili namysłu powiedziała:
- Dobrze, możesz dalej tu dalej pracować. Posprzątaj to. - pani kierownik odeszła.
- Dziękuję. - powiedziała Laura do Ross'a
- To ja przepraszam. - odpowiedział Ross po czym wyszedł.
***
Dziękuję za masę komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Mam nadzieję, że ten wam się również spodoba. Mam prośbę jeśli chcecie być informowani o kolejnych rozdziałach zostawcie swój user w komentarzu, to ułatwiłoby mi informowanie was ;)